Het ademhalingssysteem van kakkerlakken bestaat uit een reeks buisjes, tracheeën genaamd, die door het hele lichaam lopen en zuurstof naar de weefsels vervoeren. Deze tracheeën zijn te vergelijken met de luchtpijpen of luchtwegen bij gewervelde dieren, maar ze werken op een andere manier.
De tracheeën van kakkerlakken zijn buizen die zich uitstrekken vanaf de buitenkant van het lichaam, via de spirakels (klepachtige openingen), naar de verschillende weefsels en organen binnenin. Aan het lichaamsoppervlak zijn er verschillende grote spirakels, terwijl er kleinere spirakels diep in het lichaam aanwezig zijn. Deze tracheeën zijn bekleed met een dunne vochtige film die de uitwisseling van zuurstof en kooldioxide mogelijk maakt.
De ademhaling bij kakkerlakken gebeurt voornamelijk passief door diffusie. Bij rustige activiteit wordt zuurstof door de spirakels naar binnen gediffundeerd, terwijl kooldioxide door dezelfde weg naar buiten gaat. Dit is vergelijkbaar met hoe lucht door poriën in onze huid kan diffunderen.
Echter, kakkerlakken zijn zeer actieve insecten die vaak snel bewegen. Om hun hoge zuurstofbehoefte bij activiteit te ondersteunen, hebben ze een efficiënter ademhalingssysteem dat wordt aangedreven door het achterlijf. Ritmische bewegingen van het achterlijf zorgen voor ventilatie en pompen lucht door de tracheeën. Deze actieve ventilatie helpt hen voldoende zuurstof binnen te krijgen voor hun energiebehoeften.
Kakkerlakken passen hun ademhaling aan in reactie op verschillende omstandigheden. Bijvoorbeeld, als ze worden blootgesteld aan hoge temperaturen of omstandigheden met weinig zuurstof, kunnen ze hun ademhaling verhogen om zich aan te passen aan deze stressvolle omgevingen.
Het ademhalingssysteem van kakkerlakken is een opmerkelijke aanpassing die hen in staat stelt te gedijen in verschillende omgevingen en om hun energiebehoefte te ondersteunen, zelfs tijdens intense activiteit.
